Akademia Klasycznej Myśli Politycznej

Każdy bystry obserwator współczesnego życia politycznego dostrzeże pewną poważną chorobę, która toczy czasy współczesne. Jest to niemoralność w życiu publicznym, nadużywanie posiadanego stanowiska do czerpania własnych korzyści, wreszcie jest to służba bardziej pewnej sile politycznej niż całemu społeczeństwu. Z pewnością, jednym z powodów takiego stanu rzeczy jest upadła ludzka natura, która po grzechu pierworodnym ma skłonność do złego. Nie jest to jednak jedyny powód. Jesteśmy głęboko przekonani o tym, że równie poważnym problemem są fałszywe filozofie, które twierdzą, że:
1. nie ma obiektywnego dobra, a zatem zwolniony jestem od jego poszukiwania i uprawnione jest służenie tylko własnemu subiektywnemu dobru;
2. polityka to technika osiągania celów, którą można doskonalić stosując wątpliwe moralnie cele zgodnie z hasłem: "cel uświęca środki".

Powszechnym jest przekonanie, że dobrym jest ten polityk, który utrzymał się u władzy, a nie ten, który dokonał rzeczywiście czegoś dobrego. Właściwie, wydaje się, że "gatunek" polityków, którzy zawsze poszukują i dążą do jakiegoś większego dobra, wymarł bezpowrotnie. W efekcie tego, polityka stała się domeną karierowiczów, sprzedawczyków, oportunistów, ludzi o bardzo niskiej moralności, po prostu ludzi małych duchem. To co pomaga utrzymywać taki stan rzeczy to:
1. centralnie sterowana, publiczna edukacja, która zamiast uczyć myślenia wtłacza schematy i jeden "właściwy" światopogląd na każdy temat;
2. odwracanie uwagi publiki od rzeczy ważnych sporami o rzeczy nieistotne, bombardowanie mnóstwem nieistotnych informacji i wreszcie podtrzymywanie i dorzucanie "paliwa" do sporów ideologicznych.

Podejście moralne do polityki nie narodziło się w świecie chrześcijańskim. Narodziło się już ono w pogańskiej cywilizacji greckiej. Dlatego jesteśmy głęboko przekonani o tym, że nawet we współczesnej, zdegenerowanej postkulturze, poprzez edukację, zachęcanie i kształtowanie odpowiednich postaw możemy wytyczyć nowe-stare kierunku we wszelkich działaniach publicznych, tak aby dobro wspólne znowu przyświecało wielu ludzkim dążeniom. Dlatego sięgamy do tego co stare, dobrze sprawdzone i odkrywamy to na nowo.

Myśl klasyczna to myśl, która uczy analizy i syntezy otaczającej nas rzeczywistości, uczy krytycznego myślenia. Dlatego myśl klasyczna nie zadowala się potocznym sądem czy jednym, "słusznym" rozwiązaniem. Arystoteles rozróżnia sześć ustrojów politycznych. Trzy dobre i trzy zdegenerowane. Jakże to odmienna koncepcja od tej współczesnej, która z jednego ustroju politycznego tworzy coś w rodzaju religijnego dogmatu bez żadnej zdolności do autorefleksji i co za tym idzie bez autokorekty. W naszym programie chętnie odnosimy się do tzw. siedmiu sztuk wyzwolonych: Trivium i Quadrivium. Ale dla współczesnego człowieka nie jest to program wystarczający. Zbyt wiele w dziedzinie filozofii na przestrzeni ostatnich kilku wieków zostało zmącone. Dlatego I st. AKMP zaczyna się od uporządkowania pojęć. Jest to analiza porównawcza koncepcji klasycznych i koncepcji nowożytnych.

ZARYS PROGRAMOWY

Zajęcia teoretyczne:
1. Klasyczne rozumienie polityki
2. Wychowanie do polityki
3. Prawo a polityka
4. Władza a polityka

Zajęcia praktyczne:
- ćwiczenia z retoryki
- podstawy szermierki szablą
- podstawy przetrwania w terenie
- przygotowywanie krótkich scenek teatralnych i przedstawianie ich w czasie wieczornego ogniska

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Szlachetność - Arystokracja Ducha cz. 1

Idea Bracka jest ideą na wskroś rycerską a przez to, czy to się komuś podoba czy nie, arystokratyczną. Każdy bowiem rycerz, co postaram się niżej wykazać, ze swej natury był arystokratą. Dziś, w wyniku nachalnej propagandy, najpierw oświeceniowych filozofów, później socjalistów i bolszewików aż wreszcie hipisów i współczesnych liberałów, z czystością, szlachetnością i poczciwością kojarzy się lud prosty i przyziemny, robotniczo-chłopski, arystokracja tymczasem przedstawiana jest jako siedlisko zgnuśnienia, chciwości, okrucieństwa i lenistwa. Wszystko co wzniosłe kojarzy się z wyniosłym, co dumne, z pysznym, co bogate, z chciwym, co nierówne, z przemocą. Nie podobna pojąć rycerskiego etosu Bractwa Przedmurza, nie wyzwalając się z tej nachalnie krzewionej przez przeszło dwieście lat propagandy. Temu zadaniu poświęcam niniejszy wpis. Arystokracja pochodzi od greckiego słowa „aristo” oznaczającego „to co najlepsze” i jako taka miała stanowić grupę ludzi najlepszych. Rzecz jasna jak wiele
Czytaj więcej

Między nacjonalizmem i leseferyzmem

O Arystokracji Ducha cz. 3 Prawa strona sceny politycznej przecięta jest nieustannie przez immanentny spór o wyższość wolnego rynku nad interesem narodowym i odwrotnie. Dzieje się tak dlatego, że obie strony konfliktu powstały w odpowiedzi na konkretne kryzysy w konkretnym wycinku życia społecznego, przez co jałowe są na odcinkach pozostałych. By tę jałowość zastąpić twórczą treścią, ekstrapolują schematy myślowe ze swoich wycinków na resztę życia osiągając niesamowite zgoła rezultaty. Próba przełożenia swoich schematów myślowych z dziedzin czystej ekonomii na pozostałe dziedziny takie jak polityka społeczna czy międzynarodowa, dała w efekcie zwolennikom wolnego rynku czyste wyrachowanie czyli innymi słowy realizm, lub mówiąc bardziej poetycko makiawelizm. Ten zaś stanął w jawnym konflikcie z idealizmem nacjonalistów. Nacjonaliści z kolei, przekonani o konieczności pielęgnowania własnej kultury i obyczajów, ekstrapolowali tę dbałość na dziedzinę gospodarki osiągając w ten sposób in
Czytaj więcej

Kwestia fundamentalna

Jaki cel ma moje życie? Czy chcę być święty? Jeśli pozytywnie odpowiemy sobie na to drugie pytanie, musimy zadać sobie kolejne: w jaki sposób chcę tę świętość osiągnąć? Nie wystarczy „lajkować” memy, w których tęsknimy za krucjatami aby szturmem zdobyć Niebo. W Ewangelii wg Św. Łukasza czytamy: „kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa. Bo cóż za korzyść ma człowiek, jeśli cały świat zyska, a siebie zatraci lub szkodę poniesie?” . Kto chce zachować swoje życie straci je. Straci je każdy, kto pójdzie za duchem tego świata, każdy kto na pierwszy miejscu będzie stawiał swoją karierę, rozrywki, doznania, wygodne życie, dom, pieniądze, każdy kto padnie ofiarą wizji samorealizacji. Straci je też każdy, kto całe życie prowadził będzie wygodne, wirtualne krucjaty w internecie. Straci je każdy, kto na pierwszym miejscu w swoim życiu nie postawi realnego Boga. Kto straci życie dla Boga, ten je znajdzie. Znajdzie je ten, kto będzie tracił
Czytaj więcej